biraz erkenciydi ya bahar,
toprak hemen çağırdı bizi. bahçeye buyur etti.
hiç hesapta yokken, yağmurlarda henüz başlamamışken bütün yatakları hazır ediverdik. halbuki hep mayıs ortasını beklerdik. yağmurların arasında, çamurun içine bata çıka olmazdı bu işler.
yataklar hazır ama tohumları toprakla buluşturmadan az biraz daha bekleyelim diyecek olduk, bir ses hadi başlayın gayri diye dürttü bizi. her gün, azar azar, acaba don olur mu diyerek, çekine çekine tohumları bıraktık toprağa, biraz oraya biraz buraya. en son bir cesaretle domates ve biber fidelerini de salıverdik canına.
sonra ılık bir yağmur yağdı. yağdıkça yağdı. hiç durmadan yağdı…
bahçenin dört bir yanından çıkan tohumlar güneşe selam durdu, fideler başlarını gökyüzüne döndü, arsız otlar topraktan taştı.
biz de hiç utanmadan şenlik ettik. ee gözlerimiz de az buğulanmadı değil.
iste bir bahar da boyle kucak acti bize.
amma…
daha süslenecek saksılar, coşacak çiçekler, koşacak çocuklar var;
hele sen biraz daha dur güzel bahar, can’ım bahar…
az daha dur, olur mu?
